Ocenianie ludzi przychodzi nam tak łatwo… Lubimy myśleć, że wiemy wszystko o innym człowieku… Uważamy, że mamy prawo oceniać… Że możemy wskazywać palcem za popełnione grzechy… Czujemy się lepsi…
Nie rozumiem skąd w ludziach tyle złych, negatywnych uczuć dla kogoś, kogo często nawet nie znają… Chociaż nie, chyba rozumiem – bo tak jest przecież najłatwiej prawda?… Najprościej jest wydać o kimś opinię, zwłaszcza gdy samemu nie przeżyło się czegoś podobnego… Godne litości jest myślenie, że jest się nauczycielem, jeśli nigdy nie było się uczniem..
Nie zastanawiamy się nad tym, że jego życie, czyny, uczucia są czasem zdeterminowane setkami przeróżnych doświadczeń, że ma on ze sobą bagaż pełny nie tylko pozytywnych emocji…W życiu każdego z Nas jest przynajmniej jedno wydarzenie z przeszłości, które świadomie lub nie ale ukształtowało Nasz obecny świat, które spowodowało, że jesteśmy w tym miejscu w którym jesteśmy i że jesteśmy tacy a nie inni…Za wszystkim kryje się jakaś historia… Historia, która Nas ukształtowała i odcisnęła piętno na Naszej psychice…Historia przez którą trzeba było przejść czasem z niemałym cierpieniem, żeby być tym kim się jest… Historia, która być może tak poruszyła emocje, że zmieniła postrzeganie świata…. Zmieniła wszystko…
Dlatego jeśli coś nam się nie spodoba u kogoś to zanim to ocenimy warto zatrzymać się na moment i zastanowić „dlaczego?”… Spróbować okazać zrozumienie dla przeżyć tej drugiej osoby, bez wydawania opinii i osądów… Nie mamy prawa oceniać drugiego człowieka, bo go nie znamy… Nie wiemy dlaczego tak postępuje i jaki jest sens tego, że zrobił coś tak, a nie inaczej… Możemy odpowiadać tylko za siebie, nie za innych… Każdy z nas jest odrębną jednostką z wielkim bałaganem w głowie i sercu… I czasem ciężko nam zrozumieć samego siebie, a co dopiero innych… Bo żeby zrozumieć kogoś trzeba tej drugiej osobie poświecić czas i przede wszystkim chcieć ją zrozumieć a tego w dzisiejszych czasach bardzo brakuje… Ludzie zamiast starać się kogoś zrozumieć wolą oceniać go własną miarą bądź na podstawie stereotypów… A przecież często to co na zewnątrz to nie to samo co w środku, każdy człowiek to przecież inna historia, każdego człowieka ukształtowały inne przeżycia a to one często rzutują na jego zachowanie… Dlatego żeby kogoś zrozumieć trzeba starać się poznać jego samego ale i umieć wczuć się w jego sytuację, jego przeżycia i jego emocje… Trudne, wiem… i może właśnie dlatego tak mało ludzi stara się innych zrozumieć… A chyba zawsze warto choćby próbować…. Zawsze istnieje jakiś powód, o którym możemy po prostu nie wiedzieć, którego możemy nie rozumieć, bo sami przez to nie przeszliśmy… Każdy z nas jest inny, jedyny, niepowtarzalny i kieruje się w życiu powodami czasami niezrozumiałymi dla reszty…
Poznałam też przeróżne historie różnych ludzi w tym swoim życiu, że obiecałam sobie, że nigdy, przenigdy nikogo nie ocenię… Nie ocenię, nie skrytykuję, nie osądzę, nie potępię, nie będę wyrokować… Bo nigdy nie wiem, dlaczego ktoś zachował się tak a nie inaczej, dlaczego wybrał taką drogę, a nie inną… Bo nie mogę wejść w skórę drugiego człowieka, nie wiem co on czuje, czym się kieruje postępując tak a nie inaczej… Mogę to przecież robić tylko i wyłącznie z mojego punktu widzenia – dlatego nie oceniam… Próbuję zawsze okazać zrozumienie dla przeżyć i emocji tej drugiej osoby, bez wydawania opinii i osądów… Bo przecież ja nie jestem od tego…Ja stosuję zasadę, że nie mam żadnego prawa by oceniać ludzi…
Staram się zawsze wysłuchać i zrozumieć nie oceniając… Różnie z tym zrozumieniem wychodzi, ale gdy słyszę od drugiego człowieka … „Dziękuję Ci za zrozumienie” to wiem, że warto…
źródło zdjęcia: z netu...
