Słuchaj dziewczynko! - Ona nie słucha 
Przesunął więc rękę od piersi do brzucha...
Buch! Jak gorąco!Uf! Jak gorąco! 
Ty żeś to w nocy? Ty żeś Jasieńku? 
Jam ma najdroższa 
! Więc wchodź pomaleńku!
I wszedł w nią powoli, jak żółw ociężale 
Ruszył - dwa razy - wolniutko, ospale 
Szarpnęła się trochę, przyciągnął z mozołem,
Nogami się zaparł o krzesło za stołem, 
I teraz przyśpieszył, i gna coraz prędzej, 
I dudni i stuka, łomoce i pędzi 
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!
(klęczała wygięta w pozycji "na most"
A on pcha w tę szparę, w ten tunel, w ten las, 
I spieszy się, spieszy by zdążyć na czas 
Aż łóżko turkocze, i krzesło też puka, 
A Jasiu ją puka i puka i puka...
Tak gładko, tak lekko, tak calem za cal,
Wyjmował i wkładał ten narząd jak stał 
A ona spocona, zziajana, zdyszana, 
Legła na plecach, uniosła kolana, 
Zdziwiona tym wszystkim, co się z nią dzieje 
Pyta się Jaśka, pyta i śmieje 
A skądże, a jakże, a czemu tak gnasz 
A co to, co to to mi pchasz 
Że wali, że pędzi, ze bucha buch buch
Ach jakże, ach jakże ja lubię ten ruch! 
I gna ją, i pcha ją i akcję swą toczy, 
I tłoczy ją Jasiu uroczy i tłoczy...
Nagle - świst! Nagle - gwizd! 
Buchnęło - Buch! I stanął już ruch 
Oj gdzie mi zniknąłeś!Chce jeszcze Jasieńku! 
Próbuje go znaleźć ręką po ciemku 
A on już bez ducha, mały, skulony, 
śpi nieboraczek, choć akt nie skończony...
Więc strzela biedna wokoło oczyma,
Dziwi się temu, co w ręce trzyma 
I płacze, narzeka na los swój niewieści, 
I w końcu się sama ze sobą pieści...
A Jasiu? Znał prawdy nieznane dla ludu
Przeczytał Wisłocką, chciał teraz cudu
Sądził, ze starczy ta szybkość, ten ruch,
Technika, pozycja i owo "buch buch"
By żonę rozpalić do ognia białości 
A ona pragnęła też innej miłości...
Miłości zawartej w spojrzenia iskierce, 
Więc Jasiu - prócz kuśki - miej także serce 
Último jogo
