به عزم توبه سحر گفتم استخاره كــنـم
بهـار توبه شكن مى رسد چه چاره كنم
سخن درست بگويم نمى تـــوانـــم ديد
كه مى خورند حريفان و من نظاره كنــم
ز روى دوست مرا چون گل مراد شكفت
حواله ء سر دشمن به سنگ خاره كنــم
گداى ميكده ام ليـــك وقــت مستى بين
كه نــــــاز بر فلك و حكــم بر ستاره كنم
به تخت گل بنشانم بتـــى چو سلطـانى
ز سنبل و سمنش سـاز طوق و ياره كنم
چو غنچه با لب خندان به ياد مجلس شاه
پــــيــــاله گيرم و از شوق جامه پاره كنم
مرا كه از زر تمغاست ســاز و برگ معاش
چرا مـــلامـــت رنــــد شـراب خــواره كنم
ز باده خوردن پنهـــــان ملــــول شد حافظ
به بانگ بربط و نى رازش آشـــكاره كـــنم
سلام
صبح شنبه ی بهاریتون پر نیکی و خوشی
لبخندتون به خیر
